Bi' Dene 💭

Bazen bir şeyleri kavrayabilmek, gerçekliği iliklerine kadar hissedebilmek için yalnız kendini dinlemek gerekir. Benliğini bulmak için, olmanı istedikleri kişi ve olmak istediğin kişi arasında sıkışıp kalmış ruhunu kendi ellerinle tutup çıkarman, herkese -hatta sözde bu benim işte dediğin kendine bile- cesurca, göğsünü gere gere, içine sine sine asıl ben buyum, bundan ibaretim, zevklerim, coşkularım, isteklerim bunlar diyebilmek için harekete geçmeli. 

Okuduğumuz kitabı, izlediğimiz filmi, hatta aldığımız nefesi bile kimsenin etkisinde kalmayarak almak lazım. Kendimize, benliğimize ihanet etmemeli.

Ben, beni seviyorum. En önemlisi bu belki. Herkes kendini sevseydi, şu yaşadığımız gezegen

çok daha tahammüllü olabilirdi. 

Yorgun düşünce yapılacaklar listesini bir kenara fırlatır, köşede uyuklarım. Bunu seviyorum. 

Artık daha fazla arkasından koşamayacağım hedefleri düşününce sürünerek de olsa -sırf inat uğruna- peşinden giderim. Bunu seviyorum.

Annemi dinlemediğimde başıma gelen her türlü sıkıntıyı gururumdan ve "ben demiştim''leri duymamak uğruna kendime saklar yine de bundan asla ders çıkarmam. Bunu bile seviyorum.

Okuduğum kitapların karakterlerini kafamda şekilden şekle sokar, onların birer kurgudan ibaret olduğu aklıma gelince garip bir şekilde hüzünlenirim. Bunu seviyorum.

Farklı olmayı, kendimin kıymetini bilmeyi, bendekileri keşfetmeyi öğrenmeye başlıyorum. Bunu seviyorum. 

Bunlar beni ben yapan unsurlar. Hepsi bir araya geldiği zaman fiziksel olarak değil belki ama ruhsal olarak tam bir ben çıkıyor ortaya.

İşte ben bu "ben"i seviyorum.